Koklasam saçlarını bu gece tâ fecre kadar
Acı duysam gözünün rengine dalsam da senin
Kanatır rûhumu mâzîde kalan hâtırâlar
Doyamam ömrüme ben kalbini çalsam da senin.
Bu güftenin şarkısı ayrı güzel ama şu ikinci satır ayrı bir dünyâdan. 7 kelime ile öyle bir anlatıyor ki...
Bilerek acı duyalım, o kadar acı duyalım ki gözyaşına dönüşelim. Seven acıya katlanır sonuçta. Ve burada gözyaşı iki işlem birden görüyor. Hem gözün doğasının bir parçası, yurdu orası. Yâni başka bir şeye de dönüşebilirdik ama biz acıyı tercih ederek gözyaşı olmak istiyoruz. Bir de gözyaşı mâvi olur, aynı bu şahsın göz rengi gibi. Bu kapıdan geçebilmek için, yâni dalabilmek için de mâvi olmamız gerekiyor. Ayrıca dalmak demişken, bu da bize uçsuz bucaksız okyanusları çağrıştırıyor. O göz öyle bir göz. Dalalım ve kaybolalım içinde.
Dönüşmemiz (acı duymamız) elzem oluyor sonuç olarak, çünkü sâdece bu şekilde sevgilinin bir parçası olabiliriz ve gözyaşı olmamız bize yetiyor, o kadar seviyoruz çünkü.
7 kelime bana bunları anlatıyor.
