Güfte şairi Fuzûlî imiş:
Nâlendedir ney kimi âvâze-i aşkım bülend
Nâle terkin kılmazam ney tek kesilsem bend bend
Kıl meded ey baht yoksa kâm-i dil mümkin değil
Böyle kim ol dil-rübâ bî-derddir ben derd-mend
Dâğlardır odlu göğsümde karası kopmamış
Ya sebât-i aşk için od üzre bir nice sipend
Açılır gönlüm gehi kim girye-i telhim görüp
Açar ol gül-ruh tebessüm birle lâ’l-i nûş-hand
Hâk-i rûhundan beni kaldıra bilmez sâye tek
Kılsa gerdun âf-tâbın her şu’a’ın bir kemend
Câm tut der sâki-i gül-çihre zâhid terk-i câm
Ey gönül fikr eyle gör kim hansıdır tutmalı pend
Ey Fuzûlî sûret-i fakrın kabûl-i dosttur
Hiç dervîşi senin tek görmedim sultan-pesend
Kaynak: Gazel 63 | Lüzumlu Fuzulî
